سیگاری خوب

آهنگ la confession ازلهاسا پخش می شد که با خودم فکر کردم که من اگر سیگاری میشدم، سیگاری خوبی میشدم، حتما میگویی که سیگاری خوب وجود ندارد. سیگار فی النفسه بد است. اصلا نمیخواهم از آن اداهای روشنفکر مآبانه در بیاورم اما در رفتار بعضی سیگاری ها چیزی هست که آدم را حسرتی می کند. الان می توانی دو نقطه خط صاف بشوی.

از سیصد و شصت و پنج روز سال فقط همین یک روز را دارم. افسارم رو به دست فکر که میسپارم مرا به ناکجا آبادی می برد که آدم های زیادی را به خودش دیده. امروز هم حتما آنجا غوغاست، چرا نباشد. اولین بار بود که می دیدم غذا و بسته های فرهنگی چه شور و شوقی بوجود می آورد. نتوانستم به قرمه سبزی لب بزنم. همان کش لقمه ی حرام لقمه را به گوشت های قربانی ترجیح دادم. غذا می توانست سهم گشنه های توی خیابان باشد. درست فکر میکنی مغرضانه حرف میزنم، میخواهم حرفهایم نیش داشته باشند. با هر نیش خنک تر میشوم، سردی به جانم قالب می شود.

توی یک دنیای موازی خودم را میبینم که قصد خروج از این کشور را دارم و برای آخرین بار خودم را به مراسم میرسانم. شاید توانستم ببینمت، شاید با همان چشمان به چشمانم زل زدی، البته به جا نمی آوری. نمیدانم چه چیز را میخواهم ثابت کنم.

کسی در گوشه ی دوری از ذهنم میخواند:

قُلْ إِنَّ صَلاَتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ